Amsterdam - Kuala Lumpur, donderdag 27 en vrijdag 28 februari 2014.

Een reis als alle andere, een reis die toch anders is. Korter dan anders, een ander reisdoel. Ik ga naar Singapore voor een corcert van Eric Clapton en naar Macau voor de Rolling Stones. Hoe decadent kun je het hebben.

Omdat het allemaal zo kort is heb ik tevoren bedacht wat ik zou willen zien en doen. Daarmee lijkt het al een beetje op een georganiseerde reis waarbij ik gelukkig de meeste dagen zelf mijn dag/nacht ritme mag bepalen. Georganiseerd ook omdat ik na Macau ook een klein rondje China "mainland" ga doen. En voor het visum moet je zo ongeveer per uur aangeven waar je gaat eten, vliegen, slapen en schijten. Het visum wordt niet meer afgegeven door de Chinese ambassade maar uit efficiency (wat wordt dat woord toch vaak misbruikt) overwegingen door een aparte organisatie. En die zijn roomser dan de paus en willen daar uiteraard meer geld voor hebben. Resultaat, dubbele prijs en meer gedoe. Het reisschema zoals je dat op het visumformulier moet aangeven wordt uitgebreid gecontroleerd middels de te overleggen boekingen en e-tickets. Alsof je dat niet meer kunt wijzigen. Mij ontbreekt een bewijsstuk hoe ik dan in Macau terecht kom. Ja maar, voor Macau heb ik geen visum nodig. Mevrouw is onverbiddelijk en ik krijg de stapel terug. Gelukkig heb ik de nodige gegevens op de email en kan ik ter plekke downloaden en printen voor 30 eurocent per pagina. Nieuw nummertje trekken, wachten, andere mevrouw en die is tevreden. Ik mag over drie dagen terugkomen met geld om mijn paspoort met visumsticker op te halen. In de twee keer hiervoor heeft de ambassade nooit om aanvullende stukken gezeurd.

Ik vlieg voor de eerste keer met Emirates. Ten dele omdat zij de goedkoopste waren, heen over Dubai naar Kuala Lumpur en terug vanaf Hong Kong via Dubai voor 575 euro,  ten dele ook omdat ik nog nooit in een Airbus A380 heb gevlogen, de dubbeldekkertrein onder de vliegtuigen. De verzorging is goed, het personeel internationaal, het vliegtuig mega en de alcohol stroomt overvloedig. Wat van de profeet niet mag kan weer wel op economische gronden. Ik houd wel van die flexibiliteit.

In Kuala Lumpur slaap ik in het Fernloft Hostel. Naast het metrostation Paser Seni, midden in China town. En maar 1 halte van het station, Kuala Sentral. En dat is vooral handig omdat ik aanstaande maandag om 8:30 de trein naar Singapore moet pakken.

Mooi is niet altijd mooi. Ik vind iets mooi waarvan ik weet dat dat het niet mooi zou moeten vinden. Ik zit op het dakterras van het Frenloft Hostel in hartje Kuala Lumpur, China Town. Voor mij een lange rij planten die zojuist het intense genoegen van de gieter hebben beleefd. Daarachter kolossen van beton, een parkeergarage en een hotel met dorische pilaren tegen de gevel geplakt. Daartussen een kleurrijke Chinese tempel, versiert met misschien wel honderden beeldjes. De schaarse overgebleven ruimte is gevuld met authentieke Chinese huizen, waarvn er steeds minder overblijven. Iksnap het wel, er is nou eenmaal een schreeuwende behoefte aan vierkante meters en het oude voorziet daar nou eenmaal niet in. Misschien krijgen ze er ooit spijt van, misschien ook niet. Wij zijn net zo. Waar zijn onze stadsmuren gebleven, onze kastelen, hoeveel panden in de oude binnensteden dateren echt van de gouden eeuw, welke zot heeft ooit de Neude toren in Utrecht bedacht?

Als ik verder kijk, over de betonnen constructie waar de metro over rijdt, kijk ik nr het oude treinstation, een wirwar van moderne erecties, veel groen en daarachter massieve betonnen kolossen in aanbouw. Aan de voorraad beton lijkt voorlopig geen einde te komen, rivieren vol beton stromen naar de moderne Aziatische steden. Rivieren die in de stad aangekomen stollen en de lucht in groeien.

Maar toch vind ik het mooi. Mooi vinden is ook hoe je je voelt. En dat hoe ik mij voel wordt voornamelijk bepaald door de warmte, het windje, het eten en de overal etende mens, de krioelende mensen massa die zich ontwapenend voortbeweegt, de geuren, zelfs die van het stinkende verkeer. De chaos, de rotzooi, alles stemt mij tevreden. En is dan mooi. Ik weet dat ik langs arcitectonische en esthetische lijnen denk, ik het niet mooi zal moeten vinden. Maar dat weten speelt gelukkig niet de eerste viool.

 

      

Welkom in Kuala Lumpur

 

De rest van de familie

 

Het bestaat dus nog

 

 

      

Dakterras Fernlof Hostel

 

De Tempel

 

Het uitzicht

 

 

      

China Town

 

Onderhoud?

 

Soms wel

 

De kleine "iens" van Kuala Lumpur:

Diner vrijdagavond, Soto Ayam, goed gevuld, iets te veel kippensoep ipv soto ayam, toch wel een 7,5. Prijs 5,50 Ringgit, 1,21 Euro.

Ontbijt zaterdagmorgen in het hostel, toast, margarine , jam, koffie of thee. Niet alle Britse invloeden zijn we blij mee.

Lunch zaterdagmiddag, gado gado, groot bord, veel groenten, lontong, krupuk en prima katjangsaus, een 9+, prijs 5 ringgit, 1,10 m.

Verder die dag: Durian ijsje (kon het niet laten), 7 ringgit (1,51 Euro), halve kilo manustan 5 ringgit (1,10 euro) en een cappucino bij Starbucks 11,50 Ringgit (2,55 euro), dus meer dan twee keer de prijs van een goede maaltijd. Toch maar weer koppie susu (koffie met gesuikerde gecondenseerde melk) bestellen op straat voor 2,50 ringgit (55 eurocent).

Kuala Lumpur, zaterdag 1 maart 2014

De slaapzaal is half bezet maar leuk gevuld. Birmeze vluchtelingen die in een restaurant werken en wiens baas het hostel betaald, een Nederlander, een Chinees stelletje en nog een paar onbekenden. Naast mij op het bovenbed Chris, een 65 jarige dame uit Singapore, een gepensioneerde lereres Chinees, die nu voor de Methodistenkerk vrijwilligers werk doet. Zij helpt Nepalezen die hier illegaal verblijven. Die hebben het slecht hier. Dat is ook Azie en misschien wel de rest van de wereld ook. Aardig voor mij maar niet voor iedereen, integendeel. Een vat vol tegenstellingen. Zo ook Chris. Zij heeft voor haar verblijf een budget van 100 ringgit (22 euro) per dag van de kerk. Maar door in een hostel in plaats van een hotel te slapen spaart zij geld uit en met dat uitgespraarde geld koopt zij eten dat zij naar dakloze illegalen brengt. Ze doet de "goede" dingen. Maar ook waarschuwt zij mij voor Indiers, die vooral als taxichauffeur je proberen af te zetten; nee, ze houdt niet van Indiers. En dan die Maleisiers, werken niet; ze ziet jonge gasten gewoon slapen overdag. En dan hebben we het nog niet gehad over die Phillippijnse vrouwen. Die zijn zo brutaal, die komen zomaar je huis binnen zonder toestemming. Heel gevaarlijk dus. Nee, ze moet niets van die Phillippijnse vrouwen hebben hoor. En ik ben ook gewaarschuwd want ze zijn zo makkelijk met mannen. Ik moet trouwens ook uitkijken hier in Kuala Lumpur, gevaarlijke stad met al die zakkenrollers en tasjesdieven. Nee, geef mij mij Singapore, dat is veilig en geen corrupte politiemensen. Ze vraagt mij of ik al bij die en die mall ben geweest. Nee, dat niet. Oooo, daar moet je naar toe. Toevallig moet zij er ook zijn vanwege een speciale bakker. Wij nemen de bus en stappen uit bij de mall waavan ik de naam niet meer weet. Is ook niet erg want ik ga er toch niet naar terug. En ik maar denken dat ze bijzonder brood gaat kopen. Nee hoor, cake, witte tonijn sandwiches en meer cake. Bij inpakken en afrekenen laat ze het precies verdelen in twee tasjes. Dan op naar de supermarkt. Daar is het happy hour bij de susi dat wil zeggen van 1,40 ringgit per stuk voor 1 ringgit per stuk. Ze neemt 12 stukjes, te verdelen over drie doosjes. 1 voor haar vriendin, 1 voor mij en 1 voor zichzelf. Betalen of meebetalen mag niet. Dan in de rij voor een taxi want ze moet eerst langs een vriendin om het lekkers te brengen. Ik wacht in de taxi. Na 10 minuutjes komt ze weer buiten met vriendin. Ik word voorgesteld of we al jaren vrienden zijn. In de taxi vertelt ze over haar vriendin; retired accountant, age seventy something, single, make her money with renting out rooms, nice lady, goed friend. De taxi mag ik ook niet betalen. Ik ben haar gast en bovendien heeft ze nog budget over.

In de avond gaan we eten met twee nieuw aangekomen Japanse studenten die het allemaal erg spannend vinden. Dat eten is voor Chris alweer een heel ding. Want, zo weet zij, in de meeste restaurants in Chinatown werken geen lokale koks maar Burmezen. En dat kan echt niet. We lopen net zo lang rond totdat zij overtuigd is van de echte Chinezerigheid van de kok en dan mogen we gaan zittten. De jongens en ik eten, Chris niet. Geen honger. Wat een type.

Naast ons is een Chinees partijtje gaande. Veel drukte en nog meer Whiskey. Wij moeten meedoen. En dat lukt prima. Ik mag gelukkig af en toe een biertje halen in de winkel tegenover. Want het blijft voo mij ongelooflijk goor spul die Whiskey. Enfin, uiteindelijk vrienden voor het leven met de Japanse boys.

 

      

Op het leven

 

Mandarijn

 

Lekker

 

Kuala Lumpur, Melaka, zondag 2 maart 2014

De spijker in het hoofd is gelukkig niet gaan roesten. Het is wel wat later geworden dan geplanned. Vandaag naar Melaka, het Nederlands erfgijoed inspecteren. Met de bus naar TBS, het busstattion voor de bussen naar het zuiden. Ongelooflijk, zoooo groot. Net als een vliegveld compleet met gates. Het enige datbeg anders is, is het ontbreken van security checks. De zeer luxe busrit naar Melaka duurt maar 2 uur. Maar dan nog met de stadsbus 17 naar het centrum.

 

      

Stadhuys

 

Kerk

 

Straatje tussen kerk en stadhuys

 

 

      

Kanon uit Amstelodam

 

De gieter, Albert de Grave

 

Public Transport

 

Het is superdruk want op zondag trekken de Maleisiers er zelf op uit. Het Dutch square is een kermis. Compleet met nep molen. Malakka is Nederlands geweest totdat onze Britse vrienden het in 1795 overnamen. Het Stadhuys en de kerk staan er nog keurig bij. Het fort is grotendeels opgeblazen omdat de Britse commandant bang was dat de Nederlanders na terugkeer daar misbruik van zouden gaan maken. Tijdens een lange wandeling stuit ik op de Nederlandse begraafplaats. Een stil plekje waar niemand komt. Toch bijzonder om in zo een ver land grafstenen te zien die ik gewoon kan lezen.

 

      

Dutch Graveyard

 

Hier liggen Louis en Magdalena

 

Zie tekst hieronder

 

HIER ONDER LEIT BEGRAEVEN LOUIS FERDINAND VAN GALE IN SYN LEEFEN VREY COOPMAN VAN MALACCA OUD 46 JAAR GESTORVEN 1 DECEMBER ANNO 1674

MET DE SELVES HUYSVROU MAGDALENA DE COSTA GESTORVEN DEN 26 NOVEMBER ANNO 1678

Terug wordt lastig want omdat het zondag is, uitstapjesdag, wil iedereen nu weer terug naar Kuala Lumpur. En dus zitten de bussen vol. Na wat zoeken en wat hulp vind ik een bus die om 20:30 naar KL rijdt. Dus nog maar even twee uur rondhangen. Op naar Tesco (mega appie) die met de loopbrug vanaf het busstation Malakka Sentral te bereiken is. Opvallend hoe supermarkten overal ter wereld steeds meer op elkaar gaan lijken. Jammer hoor. Avondeten in de foodcourt. Goed voorzien en nog beter te doen. Met de bus zit het niet mee want op de snelweg naar KL zijn enorme files ontstaan. Net op tijd in KL, de laatste trein de stad in. Achter mij wordt het station gesloten. Verschil? 1,60 ringgit met de trein/metro en ca 20 ringgit als ik een taxi had moeten nemen. Dus ook geen ramp. Wel laat te bed, maar dat gebeurt vaker.

Kuala Lumpur – Singapore, maandag 3 maart 2014

Vroeg op vanmorgen want ik moet nog eten en ik wil om 8 uur op het station zijn. Ook
Shinya Hatayama en zijn vriend hadden de wekker gezet, special om mij dag te kunnen zeggen. En dat gebeurt op een respectvolle, te uitgebreide Japanse wijze. En nu ben ik vrienden met Shinya en kunnen we foto’s van het feest van eergisteren uitwisselen. In ieder geval word ik ongelooflijk erg heel veel bedankt. Bijna ontroerend, want het enige dat ik heb gedaan is ze meenemen.

1 halte met de metro van paser seni naar KL sentral, 5 minuutjes, dus ik ben veel te vroeg. Dat vier ik met een bord nasi lemak en een bak kopie susu. Het heet hier officieel white coffee maar koppie susu snappen ze allemaal.

Ik heb een kaartje eerste klas gekocht omdat ik van een vorige keer weet dat je een heerlijke zachte verstelbare 1persoonsstoel kunt reserveren en dat is voor een treinreis van 8 uur best lekker. Daar hangt wel een prijskaartje aan; 15 euro. Dat valt dus wel weer mee en daar krijg je ook een flesje water en een snee bananenbrood voor. .

In de trein word ik aangesproken, zal weer eens niet (ik denk dat ik moet stoppen met lachen), door een Chinese dame, Eng (spreek uit Ing). Zij reist maandelijk van KL naar Singapore om haar vrijgezelle 40 jarige oudste zoon te bezoeken of beter gezegd zijn huis schoon te maken. Want de knaap is volgens moeders “lazy”. En voor dat schoonmaken heeft zij drie nachten verblijf nodig. Thuis, in KL,  heeft ze nog een zoon waar ze schoonmaakt, minder lazy maar ook bachelor dus dan weet je het wel. Gelukkig zijn haar beide dochters getrouwd en not lazy dus daar heeft ze geen omkijken na. De jongens hebben duidelijk een vrouw nodig. Zelf is moeder nu 10 jaar weduwe maar, weet je, dat is anders, een vrouw kan goed alleen zijn, een man niet.

Af en toe komt ze weer langs om een kwartiertje te praten en dan gaat ze weer naar haar eigen stek. Het is Maleis en Engels door elkaar. Allebei wat minder maar bij elkaar voldoende begrijpelijk en mijn mandarijns is ronduit shit dus we doen het er maar mee. Rondom etenstijd komt ze met eten aan uit de restauratie en ik kan kiezen tussen Beehun (mie) of nasi goreng. Heeft ze maar vast gehaald want ze had zich zo gedacht dat de trein wel erg vol zat en dan zou het zomaar kunnen dat het eten op was. Ik neem de nasi goreng. Van betaling wil zij niets weten. Ze geniet duidelijk van gezelschap zonder dat ik ook maar ergens het idee krijg dat ergens om gaat.

De treinreis is ronduit heerlijk, het groene landschap schuift traag voorbij, zo snel rijden de treinen hier niet. Het gelukzalige vakantiegevoel kruipt in mij en net als vroeger met de kampeerauto zet ik Dire Straits op, The Sultans of Swing. Na afloop gewoon weer een keer helemaal afgeluisterd. Heerlijk!

 

      

Voortschuivelend land

 

Soms een kampung

 

Welkom in Singapore

 

In Johor Bahru, het grensstation,  hebben ze een nieuw station gebouwd en dat niet alleen, ze hebben bedacht dat iedereen de trein uit moet, inclusief baggage en de roltrappen op en door immigrasie. Vroeger gebeurde dat gewoon in de trein. En na immigrasi weer de roltrap af terug naar de trein. Dan wordt dat veel te grote nieuw station tenminste een keer gebruikt.  Voor mij geen punt maar die stakkers die met 30 kg lopen te zeulen….

Langzaam rijdt de trein over het water Singapore binnen. Ik moet eerst wat ringgit wisselen in sin dollars voordat ik de bus naar het eerstvolgende metro (MTR) kan betalen. Met de vers verkregen dollars bied ik Eng een drankje aan, koffie. Ik neem seterop susu, die hier Bandung heet. Melk met rozenstroop en ijs. Behoorlijk Indisch dus. Enfin, Eng naar haar zoon en ik naar Little India waar mijn hostel is.

Daar hebben ze hetzelfde gekloot als bij Stone. Ik krijg bed 12 toegewezen maar daar ligt al een kerel te ruften. Schijnt heel lastig te zijn om te gaan liggen op het bed dat is toegewezen.  Ben er maar niet naast gaan liggen maar heb maar gewoon een ander bed gevraagd.

En nu, kwart over acht in de avond, Little India in voor een warme hap!


Singapore, dinsdag 4 maart 2014

Eric Clapton! In Singapore indoor stadium. Overweldigend en veel massiever dan ik ooit van Clapton gehoord had. In een uitverkochte Arena speelde Clapton, een bassist, een organist, een pianospeler en twee back-up dames. Met uitzondering van de dames een bejaard maar uiterst explosief gezelschap. En het klonk ongelooflijk massief. Ook subtiele momenten waar Clapton samen met zijn bassist acoustische nummers speelde. En daarna ging het weer los. Weergaloze piano- en orgelsolo's. Wat Clapton visueel mist, maakt hij auditief meer dan goed! Er was ons 90 minuten verkocht maar het concert duurde zeker twee uur. Ik had mijzelf getracteerd op een prima plaats, drie meter vanaf het podium. Per slot van rekening zie je niet alle dagen Eric Clapton in Singapore.

Singapore, woensdag 5 maart 2014.

 

Bouwjaar

Typisch een dag voor gepensioneerde heren. Veel ontmoetingen ook; een zakenman uit Myanmar die hier medical equipment inkoopt. Hij heeft hier ook een kantoor en ging vandaag met twee grote dozen en zo een mega tas weer terug naar Yangon; kadootjes voor de familie. Twee heren uit Tanzania die hier tweedehands flatscreens kopen en die exporteren naar Tanzania. Hier "very cheap" en daar "good price". Dat moet ook wel als je voor tweedehands TV's met zijn tweetjes naar Singapore kunt reizen. En Kevin, een brit wiens zoon bij een reclamebureau in Hong Kong werkt. Hij heeft mijn emailadres en we gaan elkaar vaker ontmoeten. Misschien later in Hong Kong. En een Fins echtpaar (oude hippies, 69 en 65) op een terras verderop. Vliegen morgen tot hun spijt weer terug. Ook zij komen jaarlijks naar Azie.Verder gewandeld langs de Boat Quay, op een bankje heerlijk salade gegeten met durian ijsje toe, terug naar het hostel en een powernap. Na het avondeten tot na twaalf uur in Little India rondgezworven. Voor de tweede maal in Mustafa centre, een groot warenhuis dat 24 uur per dag open is. Helemaal volgepakt met van alles en nog wat en gelukkig van een heel ander kaliber dan de meeste malls hier, een soort Action, maar dan geexplodeerd.  

Singapore, donderdag 6 maart 2014

 

Weer ronddwalen in Little India, lunch. White coffee. Rondstruinen op De winkelstraat van Singapore, Orchard road, waar de ene mall zich aan de volgende rijgt. Waar je een pasje kan krijgen die je recht geeft op 5% korting en een gratis taxi naar het vliegveld als je in één koop 5000 sin $ besteedt, bijna € 3000!!!!! Bij de Coffee bean and tea Leaf een Indian Chai Latte, een chai met opgeschuimde melk voor aanzienlijk minder sing dollars. 's Avonds eten bij Lonneke.

 

Singapore, Macao, vrijdag 7 maart  en zaterdag 8 maart 2014

Zaterdag zou ik om 14:40 vliegen maar wegens de weersomstandigheden in Macau, welke dat waren weet ik nog steeds niet, was de vlucht uitgesteld tot 19:20. Tijdens de vlucht met Tiger Airways (low cost dochter van Singapore Airways) kwam ik aan de praat met een stewart. Hetzelfde vliegtuig moest die avond nog terug naar Singapore. En de bemanning werd niet vervangen bovendien kreeg de manning tijdens het wachten in Singapore niet betaald. Alleen echte vlieguren leveren wat op. Dat betekent dat ze vier uur wachten, 4 uur vliegen, weer een uur wachten en vier uur terugvliegen, ze bij elkaar toch ruim 13 uur in touw zijn voordat ze naar huis kunnen om te pitten. En dus niet alleen het cabine personeel, oo de piloten. Dus alles bij elkaar niet veel beter dan RyanAir!

Vliegveld Macau ging net als de vorige keren in een poep en een scheet. Omdat het al nacht was besloot ik een taxi te nemen in plaats van de benenwagen. En ga dan maar eens aan een taxichauffeur uitleggen waar het Taipa, Best Western Hotel is als hij dat niet weet. Zelfs met vergrootglas kon hij het Chinees nog niet lezen. Beetje idioot maar na 10 minuten rondreiden heb ik het niet meer zo gelaten en hem uitdrukkelijk gewezen wanneer hij welke weg moest nemen. En dat gewoon omdat ik Google Maps in mijn hoofd had zitten. Hoe gek kan het worden. En uiteindelijk een stralende chauffeur toe hij ot zijn verbazing voor het goede hotel stond. Na inchecken moest er nog gegeten worden maar het restaurant van het hotel was al dicht. Even verderop gelukkig nog wat open. En an komt et gevecht om duidelijk te maken wat je wilt. Gelukkig een menu met plaatjes. Maar dan nog zijn die plaatjes zo klein at t niet te herkennen is. Uiteindelijk dacht ik dat we elkaar begrepen maar toen kwam er en groenten en een vleesschotel. Dat was niet de bedoeling, maar ja, hoe zeg je in het Chinees dat dit hem niet was? Maar even flink geweest.

Macau, zondag 9 maart 2014.

De dag van het Rolling Stones concert!

Eerst nog wat eten zei likkepot, maar ook even rondkijken zei ik. De Cotai arena maakt deel uit van The Venetian, een megacomplex met hotel, casino's, winkels en dus ook een indoor stadion. Macau s de casinostad van China en is al geruime tijd veel groter dan Las Vegas. De luxe en de massaliteit is overweldigend. In de casino's duizenden Chinezen aan de goktafels en dat al in de vroege morgen. En zo gaat het door, 24 uur per dag. Ik moest mijn ticket halen met de ontvange voucher en dus door twee gigatische zalen van  het casino, langs luxe winkels en in van dikke vloerbedekking en kroonluchters voorziene gang was de luxe natuurstenen ticket desk. In dezelfde gang bevonden zich ook te toegangsdeuren voor de Arena. Alsof je naar en super luxe bioscoo gaat in plaats van een indoor stadium. Een verdieping hoger (!) was half Venetie nagebouwd, compleet met pleinen, kanalen, bruggen, blauwe nephemel, gondola's, O sole mio zingende gondeliers en tientallen zeer chique winkels. En als ik zeg nabouwen dan bedoel ik geen miniaturen, vier verdiepingen hoge gebouwen. En alles onder 1 dak. De gondels lijken echt maar de gondelier houdt voor de nep zijn peddel vast maar de ondel wordt voortbewogen door een elektromotor. Achter zie je duidelijk een schroef zitten. Luie gondeliers dus. 

De casino's zijn eigenlijk heel bijzonder in die zin dat iedereen in en uit kan lopen, ongeacht je wens om te pelen en ongeacht hoe je gekleed bent. Hele families, kinderen incluis, nemen een kijkje. Het is een toeristisch uitstapje voor Chinezen van het "mainland". Van security is nauwelijks sprake. Zal wel niet nodig zijn.

Ik bedenk mij wat een gruwelijke nep het voor mij allemaal is en een droomwereld die een beetje doorsnee droom ver te boven gaat. aar wat is nou China, deze overweldigende kermis of de authentieke straatjes in Shanghai, zo ze nog bestaan althans. Ik zie dat de mensen, ook de dagjesmensen zich kennelijk vermaken en zich thuis lijken te voelen in deze omgeving? Dit is dus ook China, geworden dus. Gisteravond zag ik o een Engelstalige nieuwsuitzending dat er in Hong Kong protesten waren geweest tegen e komst van steeds meer "mainland" Chinezen die de malls in Hong Kong overspoelden en volgens protesterende luid en ruw waren. Desgevraagd liet een of andere hotemetoot weten dat het inderdaad een probleem was en dat er naar oplossingen gekeken werd, zoals de bouw van en mega mall aan de grens.........

In het complex wemelt het iniddels van de Rolling Stones petjes en -T shirts. De zaal/Arena is niet absurt groot maar in ieder eval tot aan de nok gevuld. Om acht uur zou het beginnen maar uiteindelijk een half uur later. In at halve uur hoor je steeds  de zaal opkomen als er maar iets beweging is op het podium. Ik heb eenprima plekje (betaald), op zichtafstand van het podium en 5 meter vanaf het ronde loopstraatje dat voor het podium is gebouwd; hier komen ze straks langs voor soli hier zal Mick komen lags huppelen.

Dan, precies half negen,  gaat het gebeuren, het dreunt, knalt en schittert los in een overweldigende orgie van alle tinten rood en muziek; de Grand Opening. De zaal gaat uit zijn dak en ik mag meedoen. Strak werk en niet bepaald rustig. Op een nkele uitscheter van Keith, hij heeft  nu een maal zijn eigen nummertjes, gaat het goed los, zoals het hoort. Ruim twee uur non stop. Vrijwel geen nieuwe nummers maar daar komen we ook niet voor. We komen voor herkenning; Gimmie Shelter, Brown Sugar, Sympathy For The Devil, It's Only Rock & Roll. En we worden bediend! Het eerste nummer knalt er uit: Jumpin' Jack Flash. En zo gaat met meer dan twee uur non-stop door. Een grote verrassing is dat Mick Taylor die er in 1975 uit is gegaan en waarvoor Ronny Wood (de "nieuwe" Rolling Stones in de plaats is gekomen), veel nummers heeft meegespeeld, aardoor  oms 4 gitaristen aan et werk waren.  De twee toegiften zijn zorgvuldig gekozen; You Can't Always Get What You Want en (I can't get no) Satisfaction. Deze laatste toegift wordt ingeleid en meegezongen door een koor van de Universiteit van Hong Kong. Meesterlijk. Het slot "We Want More" mag niet meer baten; het is echt gedaan.

Een laatste Macau biertje in het Venetiaanse foodcourt en dan langzaam nagenietend naar het hotel wandelen. Het was goed. 

Review: Grandad Mick Jagger and Rolling Stones on fire in front of star-studded Macau crowd

 

Jagger and company roll back the years in front of 'intimate' 10,000-strong crowd

Dave Bannister

PUBLISHED : Sunday, 09 March, 2014, 11:02pm

UPDATED : Monday, 10 March, 2014, 9:24am

The Rolling Stones showed a sold-out, celebrity-studded crowd in Macau’s Cotai arena last night why they can still claim to be the world’s greatest rock’n’roll band – more than half a century after they started out playing blues covers in tiny clubs in London.

Mick Jagger’s moves may have slowed a little over the years but his trademark showmanship hasn’t and he had the crowd up on their feet from the opening riff of Jumping Jack Flash. The band immediately cut loose, serving notice to the crowd of more than 10,000 that they were in for a special night.

Among the stars who turned out were Chinese screen star Zhang Ziyi, Hollywood actor Stephen Baldwin, as well as mainland rocker Wang Feng and local musician Kenny Bee. VIPs who paid more than $15,000 for a ticket were treated to an up close and personal view of Jagger and co. from inside the Tongue Pit, a section of the mouth-shaped stage where they got a 360-degree view of the action.

The Stones rolled into Macau after playing to 150,000 Japanese fans at three shows at the Tokyo Dome, the largest venue on their 2014 On Fire Tour. They took to the stage at Cotai before one of the smallest crowds and, while it would be hard to call a 10,000 arena intimate, Jagger seemed pumped by the smaller setting, working the crowd as if he was still leading a bar band.

For local fans this was the first time to see the Stones since their two performances at the controversial Hong Kong Harbourfest a decade ago. There was no controversy here though as they added to the growing roll-call of world famous acts putting Macau firmly on the global music map.

A jumbo high-definition screen was the backdrop to the simple black-and-steel stage, offering everyone a close-up view, perhaps a little too close for Ronnie Wood and guitarist Keith Richards. The lines etched into Richards’ face from his many years as the poster boy for rock’n’roll debauchery were deep enough to be seen from the back of the arena. Sir Mick, now a 70 year-old grandfather, is less frenetic on stage than during the Stones heyday, but he hasn’t lost that haughty chicken strut that brings his lyrics to life, and he must have covered a couple of miles on stage.

The band was joined for three numbers by Mick Taylor, who played on some of the group’s most seminal albums including Exile on Main Street. Taylor showed why he is considered by many to be the Stones best guitarist with his turn on a 10-minute version of Midnight Rambler, as Jagger played the harmonica.

Songs like Honky Tonk Woman and Brown Sugar retained their freshness and energy even though they were released more than 40 years ago at a time when the Vietnam War was still raging. One of the surprises of the evening was a version of Get Off of My Cloud, chosen in a vote by fans on the band’s website and Facebook page. One unfortunate moment after the tragic events of the weekend was the video accompanying Doom and Gloom, which showed an animated jetliner crashing.

Time hasn’t been quite as kind to the band as to their best music. But after many public fallouts between the bandmates over the years, it’s testimony to their spirit of rock’n’roll that can still come together and deliver the goods. Fittingly, the band ended with Satisfaction.

 

 

Guangzhou, dinsdag 11 maart 2014

Een onverwachte plek in deze miljoenenstad; The Old Port, en coffeeshop en hostel an de eeuwenoude maar niet meer in gebruik zijnde haven van Guangzhou (Canton). Een wandelboulevard en een trekpleister vpor Chinezen bij war weer. Nu dus ff niet. David, een jonge Pool die hier zij "Bizniss" probeert te maken neemt me mee voor een ontbijt. Daarna lopen we door de wijk waarvan de straatjes te smal zijnvoor auto's en waar driewielers met wat gedoe zich net kunnen doorwurmen. Vissersbootjes en huisjes op palen langs de waterkant. Vanaf e andere kant van de ivier groeit onverbiddelijk een betonnen monster rug deze kant op. Zal die er overheen gaan of staat  dit in e weg?

       

Straatje achter The Old Port

 

 

 

Markt

       

The Old Port

 

Overheen of doorheen?

 

 Vissersboten

       

 

 

 

 

 

Guilin, woensdag 12 maart 2014 

Guilin is een kleine stad en heeft daarom geen metro vertellen ze mij. Hoeveel mensen wonen er dan? In de centrale stad niet meer dan 1 miljoen en met de voorsteden mee net 5 miljoen. Zo gaat dat hier in China, voor je het weet ben je weer een dorp. Maar goed, voor die metro ben ik hier niet, hoewel dat wel makkelijk is. Ik ben hier voor de overweligende omgeving (natuur) en om een boottocht te maken over de Li rivier. Weer eens wat anders voor een City Junk. De tocht over de Li rivier, die hier het Karst gebergte doorsnijdt,  met een (nep)Bamboo Raft was schitterend. Het weer was druilerig maar lukkig net droog tijdens de vaartocht. De steil oprijzende bergen waren deels omhult door wolkenflarden wat de tocht  mistiek maakte. Ik kreeg de smaak te pakken en op een aanbod nog een "tour" te maken naar ...., een dorpje midden in de vergetelheid, heb ik ja gezegd. En daar kreeg ik geen spijt van. Het schijnt dat er in het seizoen wel veel toeristen neerstrijken maar daar was nu, mistig weer en een graad of 13, geen sprake van. Oud dorp, maar wat in elkaar valt laat je gewoon. Dan begin je daarnaast iets nieuws, tukje bij beetje. Dus veel huizen in aanbouw. Ieder jaar dat je in het verre Shanghai weer wat verdiend hebt bouw je weer verder aan het nieuwe huis in je geboortedorp. En als het af is, kun je eindelijk een vrouw nemen want zonder huis wordt dat niks.Veel gezien, vissers met netten, vissers die vogels gebruiken, en soort aalscholvers, ie voor ze duiken  an e is komen brengen, mensen die de was in de rivier deden, mensen die de zojuist geoogste mini sinaasappeltjes aan het wassen waren. Ook hier een tocht met een Bamboo Raft. De 'sensatie" hier is dat het vlot twee keer over en dam maar beneden gaat. Voornamelijk sensationele natte brilleglazen. Toch leuk. Het wordt een rustige nacht want ik heb om 23:20 een vlucht aar Chengdu, althans dat dacht ik toen nog steeds. 

Chengdu, donderdag 13 maart 2014

Panda dag! Het is een latertje geworden want het vliegtuig ad ruim een uur vertraging waardoor ik pas na twee uur in de nacht aankwam en dus nog later in het hostel.. Op het grote vliegveld van Chengdu (waar de KLM rechtstreeks op vliegt, werd ik overvallen door runners die mij een taxi aanboden naar de stad. De mensen zijn buitengewoon vasthoudend, soms zelfs letterlijk. Ik heb mij er door geslagen en gewoon een officiele taxi genomen. Die bleek uiteindelij 61 Yuan op de meter te kosten (ca 7 Euro) terwijl de very cheap  taxi's zo een 150 Yuan (17,85 euro) zouden hebben gekost. Aan de receptie meteen een bezoek aan de Panda's geregeld. Dat werd geen lange slaapnacht; om 4 uur slapen en om half zeven weer op. Word zo om 7 uur opgehaald voor de Panda's!

Chengdu Giant Panda Sanctuary is eigenlijk een grote dierentuin met maar één diersoort, Panda's. Eigenlijk twee, de reuzen panda's en de bruine Panda's. De reuzenpanda's zijn de zwart met witte knuffeldieren. De bruine zijn wel verwant maar lijken meer op wasbeertjes en zijn ook veel kleiner. De reuzenpanda's zijn echt flinke beren, zien er knuffelig uit, eten alleen nog maar bamboe maar beren blijven beren. De bruine panda's zitten binnen een omheining waar je in kunt. En die lopen voor je voeten, steken het pad over en laten zich dus graag zien. Omdat ze scherpe tanden hebben, wordt je afgeraden om aan ze te zitten. Hoewel het terrein prachtig aangelegd is en zacht heuvelt, blijft het een dierentuin. Maar wel een bijzondere; echt de moeite waard om langs te gaan. De baby's zijn echt schattig maar ook de lompe grote beren zijn heerlijk om te zien; hoe ze traag achterover gaan hangen met, knabbelend aan hun bamboetjes. 

Hongkong, vrijdag 14 maart 2014

Vandaag naar Hong Kong vliegen, paar daagjes daar blijven, eten/drinken met Maarten en Andrea en terug naar NL. 

Het was weer goed!