Zondag 17 april

Vandaag op weg. Met British Airways naar Buenos Aires via Londen Heathrow. Ik heb nog nooit met BA gevlogen dus ik ben benieuwd. Verrassend veel ruimte en prima service.  Rondhangen op Heathrow , wat eten, wat drinken en mensen kijken. Dan met een treintje naar de gate. Het is een lange vlucht en ik slaap lekker. Niet te lang, nog een filmpje pakken. Heel aardig en attent cabinepersoneel. 

Maandag 18 april, aankomst Buenos Aires

Vroeg in de morgen in Buenos Aires en vervolgens het gebruikelijke ritueel; in de bus, stuk rijden en inchecken in het hostel. Ostinatto, mooi hostel in San Telmo, een wijk in het centrum van de stad.  

1. 
2. Soms mooi en voornaam, soms rommelig

Plaza de Mayo

  Nog een indruk van de stad

  Prachtige stokoude metro

Het voormalig havengebied is een chique uitgaanswijk geworden:

                                                      Alsof de hele stad non stop aan het ouwehoeren is

                               Kijk, sommige dingen doen een beetje pijn

Rustende man 

Scharesliep

Dinsdag 19 april, Buenos Aires

Vandaag bezoek aan de Universiteit ITBA. Leuk programma, waar de studenten van de ITBA vertelden over hun onderzoek op het gebied van energiebesparende maatregelen en onze studenten uitleg gaven over hun inspanningen in de wondere wereld van de duurzaamheid. Een geanimeerde uitwisseling. In de avond een fietstocht door Buenos Aires. Dat terwijl ik zojuist in het boek van Elenbaas had gelezen dat fietsen in Buenos Aires ongeveer gelijk stond met zelfmoord. En, dat wetende, met 28 studenten op de fiets klimmen......

Ik snapte wel waarom het in de avond moest plaats vinden want het is inderdaad overdag veel en veel te druk. Enfin, de fietstocht is zonder brokken verlopen en de Argentijnse gidsen deden het heel goed. Heel relaxed en ruim de tijd gevens om hier en daar om je heen te kijken. Deed me een beetje denken aan de fietstochten door Bangkok, die zijn ook relaxed. Buenos Aires leent zich uitstekend voor een fietstocht omdat het centrum vrijwel vlak is. Er komen ook steeds meer fietsen in de stad en er zijn zelfs al fietspaden aangelegd. Over 10 jaar maar eens terug om nog eens te fietsen.

Argentina Juniors tegen Fluminense

Woensdag 20 april, Buenos Aires

De avond stond in het teken van een soort Champions leage wedstrijd tussen de Argentijnse club Argentinos Juniors tegen de Braziliaanse club Fluminense. Zoiets als Ajax Feijenoord maar dan 10x erger. Maar goed, de kans om in een zinderend stadion een wedstrijd tussen een Argentijns en Braziliaans voetbalteam mee te maken krijg je niet dagelijks. Dus, op weg. Omdat wij voor Argentinie waren hadden wij ons met behulp van een supporters winkel behoorlijk in het rood gestoken en de nodige vlaggen aangeschaft. Voor Brazilie zijn was om redenen van persoonlijke veiligheid geen optie. De voetbalwedstrijd zelf was veel vallen en opstaan, twee acrobatische teams, hoog geschoold in theater. Struikelen is hier geen struikelen maar vijf keer koprol. Parachtig! O ja, de scheidsrechter en zijn beide grensrechters hebben kun persoonlijke ME, met schilden. Zal wel nodig zijn. Laat nou die stomme Brazilianen winnen en niet met een klein beetje verschil; 4 tegen 2. En dat kon natuurlijk niet. Daar moest op gevochten worden, en hoe. Toestanden die wij in Europa alleen maar op TV zien speelden zich hier op het veld af; voetballers die met elkaar op de vuist gaan. Enfin, Youtube zou Youtube niet zijn als er niet direct een filmpje op het internet kwam. Zie boven.

Donderdag 21 april, Buenos Aires

In de morgen een lezing van Jasper Wegman van de stichting Che Amigo die projecten in Argentinie steunt door ondermeer fondsen te werven in Nederland. Later in de reis zullen wij een van de door Che Amigo gesteunde projecten, een school voor vervolgonderwijs, bezoeken.

In de middag gaan wij naar La Boca. La Boca is een oud stadsdeel waar alle toeristen van de wereld lijken te moeten samenkomen. Het is een oude havenwijk met huizen die veelal bekleed zijn met in alle kleuren geverfde golfplaten. De hoofdstraat is Caminito, een verzameling soevenir shops en straatverkopers. Uiteraard komen wij er alleen met een speciale gids, dat heb je zo met touristen. Het is ook een hele gevaarlijke buurt zo verzkert de gids ons. Het is niet de eerst keer dat wij gewaarschuwd worden voor de bandietenbende die BA eigenlijk is. En daarom die speciale gids want die kent de buurt en de buurt kent haar en dat is genoeg om de messentrekkers van La Boca bij ons uit de buurt te houden. Maar toch eigenlijk wel leuk. Als je wat dieper de buurt in gaat zijn er veel leuke plekjes waar mensen met allerlei activiteiten hun brood proberen te verdienen. Zo kwamen in het huis van een kunstenaarsechtpaar waarvan hij beelden en installaties en zij schilderijen maakte. Hij heeft bijna zijn hele leven aan het zeer schilderachtige huis gewerkt. Sukkel die ik ben heb ik de folder weggegooid die ik van hem kreeg. Het is heel uiteenlopend werk, van gruwelijke uitbeeldingen tot heel fijn werk van metaal maar ook een licht/prisma installatie waar ik nog een filmpje van zal plaatsen.

Daarna zijn we naar een coopertieve uitgeverij geweest waar door mensen uit de wijk op een heuse stencilmachine teksten afdraaien van schrijvers die daar toestemming voor hebben gegeven.  Daar worden kaften van karton met hand voor gemaakt. Dat karton is afkomstig van "cartoneras", mensen die langs de straten van Buenos Aires het paier en karton uit het huisvuil halen en dat weer verkopen. De cooperatie betaalt hen de dubbele prijs voor het karton dat zij gebruiken voor de boekomslagen. Daarna zijn we nog naar een andere cooperatie geweest waar vrouwen een bakkerij annex besloten theehuis hebben opgezet. Besloten omdat net als in NL een vergunning nodig is die zij niet krijgen omdat zij niet aan de voorwaarden voldoen. Dus alleen maar groepen op aafspraak. Hier leren jonge mensen uit de wijk het bakkers- en banketmakers vak. Koffie, thee en zoetigheden. Zoet is in Argentinie ongelooflijk zoet. Ik koop een paasei, versiert met suikergoed. De volgende dag komt het ei toch al ten einde.  

La Boca:

 Hier wordt een boekomslag gemaakt

De hondenuitlaatservice

Vrijdag 22 april, Buenos Aires

Vandaag de grote dag van de stadstour, nadat we alles al zo een beetje hadden gezien te voet en per fiets. Maar enfin, het is niet anders. Gelukkig bracht de tour ons ook naar een plek waar we nog niet geweest waren, de wijk Palermo. Heel groen en nog niet zo lang geleden ontdekt door hip en trendy BA. Veel leuke modewinkeltjes en hippe restaurantjes. Weer eens wat anders dus.

In de avond naar een Tango show met voorafgaand tango les. Tango les met ik denk zo ongeveer 70 of 80 mensen in een daarvoor te kleine hal. LEs van een stel dat alles wat we deden fatastisch vonden. En na afloop van de veelal mislukte passen kregen we nog een diploma uitgereikt ook. Een diploma dat we zelf maar moesten invullen. Ben ik niet meer aan toe gekomen. En denk maar niet dat ik nu een tango master ben. Dat komt je op hele blauwe tenen te staan. Daarna het diner (inbegrepen) en een wervelende niet alleen tango show. De manier waarop de dansers bewegen wekt wel bewondering en een tikkeltje jalouzie.

Zaterdag 23 april, de laatste dag in Buenos Aires.

Vandaag er maar een loopdag van gemaakt, een loopdag maar tevens een afscheidswandeling want vanavond trekt de caravaan verder, naar Cordoba. Tikkeltje wrak van gisteravond want het was een uur of vijf vanmorgen of misschien ook wel wat later. En vandaag uitchecken uit het hostel om 11 uur. Geen licht want er was geen stroom meer. Wroetende mannen om de hoek die zo nodig wat met draadjes moesten doen. Geen noodverlichting in het hostel, dat hoeft hiet kennelijk niet. Eerst met Fred ergens ontbeten, alhoewel Fred het bij een espresso hield, en daarna ben ik alleen op stap gegaan, mijn collega Fred ging ergens wat rusten in een park of zo. Gelukkig iemand die zich wel naar zijn leeftijd gedraagt. (toen ik dit stukje voorlas, protesteerde hij; na het park was hij wel degelijk gaan wandelen)

De stad zit kennelijk onvoldoende in mijn systeem of mijn systeem was nog wat beneveld dus ik liep eerst falikant de verkeerde kant uit. Was niet erg, weer nieuwe delen van stad gezien. Toen maar eens op de kaart gekeken en de gewenste richting gekozen. In metro Linea A gestapt. Dat wilde ik nog steeds omdat ik mij daar eerder aan had vergaapt. Prachtig oud metrostel met houten boogramen en een bruin houten interieur compleet met houten bankjes. Ik ga nog eens proberen te weten te komen hoe oud deze stellen zijn. Op Lima overgestapt op linea C naar Estacion Retiro, een prachtig 19e eeuws station. Rondgewandeld en van een cortado (leiner en sterker dan een cappucino) genoten. Vervolgens voorbij het station naar het spoorwegmuseum dat ik eerder vanuit de bus had zien liggen. Schattig museum met van alles en nog wat dat gerund wordt door vrijwilligers en geen toegang vraagt. Er staat wel een bus waar je een vrijwillige bijdrage kunt achterlaten, hetgeen ik blij heb gedaan. Verder met de wandeling, nar Parque natural y reserva ecologica costanero sur. Een puindumpplaats in zee die door de natuur in bezit is genomen en daar hebben ze dan maar een natuurgebied van gemaakt. Dat hebben ze gedaan voor de oorspronkelijke boulevard, waar vroeger heel Buenos Aires paradeerde. Ik heb mij laten vertellen dat het puin van gesloopte wijken of blokken daar gewoon in zee is gekieperd waardoor de boulevard niet langer aan zee ligt. Maar nu is er een moerasachtig gebied ontstaan waar, opnieuw, heel Buenos Aires lijkt te recreeren; wandelen, fietsen, spelen, picknicken of gewoon wat hangen. Ik kom even terug op die sloop, dat is gebeurd omdat Buenos Aires mee moets in de vaart der volkeren en er boulevards moesten komen die nog breder waren dan in Parijs. En daar zijn dus hele coloniale woonblokken aan ten prooi gevallen. Sukkels!  Enfin, de Parque is prachtig, groen, pampas en allerleid bijzondere vogels. O ja, heb je wel eens duiven en papagaien zien knokken om stukjes brood? Ik nu wel. De resten van een veel te groot broodje heb ik aan de duiven gevoerd maar al snel kwamen ook drie papagaien tussenbeide. Zo. Vandaag dus ongeveer vanaf 11 uur tot 7 uur ´s avonds gelopen. Met koffiepauzes, dat wel. Begin het te voelen in mijn benen. We gaan zo samen eten en dan in de zit slaapbus de nacht in voor een lange rit.  

Stadstour?

San Telmo

Het interieur van de metro

Vreemde vogel

Nu nog vredig

Knokken

Een dagje hangen en eten aan zaa met de hele familie

Zondag 24 april, Cordoba

Zaterdag 30 april, Salta

Vandaag naar El Alfarcito geweest. Een middelbare school, althans vervolgonderwijs waar bergkinderen onderwijs krijgen met als hoofdvakken toerisme, agricultuur en handwerkprodukten. Veel kinderen wonen uren lopen van huis af en daarom is iedereen intern. Wie niet te ver weg woont kan het weekend naar huis. De school is gesticht door een geestelijke, padre Chifre. Een innemende maar uiterst handige kerel die iedereen en alles met succes voor zijn karretje weet te spannen en zo voor de kansarme bergkinderen een uitmuntend opleidingsinstituut voor elkaar heeft gekregen. De school is zoveel mogelijk gebouwd met lokale materialen dus stenen van gedraagde klei vermengs met stro en de daken zijn afgesmeerd met leem. Kwetsbaar als het gaat regenen maar dat doet het hier eigenlijk nooit. Technisch is gebruik gemaakt van alle moderne zelfvoorzienende mogelijkheden die er zijn. Electriciteit van zonnepanelen, warmwater van zonneboilers en de verwarming geschiedt door zwart geverfde muren afgedekt met dubbel glas. De zon verwarmt deze dikke muren overdag en die muren geven dan weer naar binnen warmte af. Dat is de enig verwarming. Verder is er niets. Het kan hier bitter koud zijn in de winter die nu ongeveer aan het komen is. Een groot gedeelte van het jaar vriest het hier. Het systeem op zonnewarmte houdt de vorst uit de gebouwen maar soms wordt het het toch niet hoger dan een graad of 6. Maar de hier levende indianden zijn wel wat gewend. 

Zondag 1 mei, Salta

Vandaag op pad naar Cafayate, een wijndorpje in een dal ten Zuiden van Salta. Het dal is breed maar door de bedding van de rivier stroomt nauwelijks water. Ook hier is het kurkdroog en regent het zelden. Het is onberijpelijk dat hier nog planten groeien. Ook de wijngaarden zijn gort en gortdroog. En toch is er in maart een behoorlijke oogst vanaf gekomen. De weg volgt het dal en slingert zich tussen de bergen door. Onderweg stoppen we voor een bijzondere kloof waaarin je tientallen meters boven je de lucht zicht. Een foto nemen is lastig vanwege het tegenlicht van de hemel. Daarna nog een stop voor wat genoemd wordt het amphitheater, een zandsteenformatie die mensen kennelijk heeft doen dromen van een amphitrheater. Zoiets als in iedere wolk een olifant herkennen. Maar goe, het ios op zich indrukwekkend. Aan het einde van een lange rit van vier uur kunnen we eten. In een “wereldberoemd” ,want het staat in alle gidsen, en afgeladen restaurant genaamd Comedor Griollo heb ik casuela de chibito gegeten,  een stoofpotje met geitenvlees. Het heet een lokale specialiteit te zijn maar is eigenlijk niet meer dan wat aardappels, tomaten, stukjes paprika en alle kanten op gehakt geitenvlees met heeeel veel bot. Enfin, voor de keuken hoef dus echt niet naar Argentinie. Daarna de wijnproeverij, die niet echt afwijkt van de wijnproeverijen zoals je die in Europa kunt meemaken. Een uitleg hoe de wijn gemaakt wordt, de wijngaard in en tenslotte natuurlijk de winkel in. Wat ik heel leuk vond was een dode boomcatus, Cardones, die op het erf stond. Die zijn hol maar als ze dood gaan blijft er een keiharde holle schil over die sterk is en ook als bouwmateriaal goed te gebruiken is. In de wijngaard vond ik een stukje maar ja, zoiets kun je niet op een website zetten. De winkel zal wel een teleurstellende omzet hebben gehad denk ik.. Overigens beviel de wijn mij niet echt maar dat komt natuurlijk omdat ik er geen verstand van heb. Je moet wel heel erg van wijn houden om voor anderhalf uur proeven vier uur heen en vier uur terug te rijden. Aan mij niet echt besteed maar de tocht was prachtig, daar doe ik het voor! Een stukje onderweg heb ik met de telefoon gefilmd.

Maandag 2 mei, Salta

Voor de derde achtereenvolgende dag de bus in. Vandaag staat een van de zoutvlaktes op het programma , de Salinas Grandes. We rijden naar het Norden door het schilderachtige dal van de .. , dan een zijdal in naar de Salinas. Bij het dorpje Purmamarca stoppen we even “to take pictures” van de berg met de zeven kleuren. Niet te lang want we moeten verder. De reis gaat steeds meer een toeristisch karakter krijgen. Ik begin mij soms een FOX reiziger te voelen. Enfin, de “picture” gemaakt en weer snel snel de bus in. We hebben een gids. In aanmerking nemende dat we ook een NL sprekende “tourleader” hebben kan er niets meer fout gaan. Op de terugweg drink ik een kopje koffie met de gids. Een aardige man, dat wel. Maar mijn twijfels aan de toegevoegde waarde van een gids neemt hij niet weg. Als hij iets vertelt is het nog niet half gedetailleerd als de summiere ANWB gids van Argentinie die ik bij mij heb. Maar ged, iedereen moet zijn brood verdienen. Verder naar de Salinas dwars door de Andes. Ik vind het adembenemend mooi, zoveel kleuren, zoveel vormen, zoveel variatie. Ik neem veel foto’s om vast te leggen wat ik zie en ervaar. Telkens weer om de werkelijkheid te benaderen, maar het lukt niet. De grootsheid wil zich niet laten vastleggen door mijn digitale camera. We gaan over een pas van 4170 meter, maar even lager dan de Mont Blanc, en dalen dan af naar de zoutvlakte, die zich meer dan verblindend en bijna oneindig voor ons uitstrekt. Deze zoutvlakte is heel anders dan die in Chili, Salar de Atacama, waar ik ben geweest. De Salinas Grandes is vlak omdat het een meer is dat na de jaarlijks regenval weer opdroogt terwijl in Chili de zoutvlekte ruw is omdat het gevormd is door water dat van onderen opwelt en dan verdamd, hetgeen een soort kratertjes van zou oplevert. Bovendien is deze echt verblindend wit. Geen flamingo’s zoals in Chili, das wel weer jammer . Maar toch weer een hele bijzondere belevenis. Terug over dezelfde weg maar nu mogen we op het hoogste punt er even, vijf minuutjes, uit om foto’s te maken. Gelukkig zijn het NL studenten en geen Amerikanen of Japanners dus we kunnen pas weer na een half uur verder. Goed gedaan, jongens en meisjes!

In Purmamarca, waar we eerder even stopten om de berg met de zeven kleuren te digitaliseren, mogen we nu langer blijven. Het is een zeer toeristisch dorp met een pleintje waar alle “handicraft” uit Argentinie staat uitgestald. Ik vraag aan de gids waarom dit dorp nu zo bijzonder is dat wij er stoppen. Hij geeft een eerlijk antwoord en verteld dat er hier veel luxe hotels zijn gebouwd en dat daarom het dorp een trekpleister is geworden. We maken wel een aantrekkelijke wandeling ron het dorp. Dorp is niet veel aan maar de omgeving is ronduit schitterende. Door de studenten worden zelfs sjaals en vesten/truien gekocht van lamawol. Ik hoop dat ze die aan een handige mams ter wassing aanbieden anders kun je ze met moeite nog de teddybeer aantrekken. 

In de avond gaan we in Salta gezamenijk eten in de uitgaanswijk waar zich zo’n 30 horecagelegenheden bevinden. Meestal met live muziek. Folklore natuurlijk. Op flamenco lijkende dansen en Latijns Amerikaanse muziek. Mij boeit dat niet zo, netzomin als het eten. Ik bestel brochetta en krijg precies 1 pin met droog en zwart geroosterd vlees. Verder niets, dat was mijn hoofdgerecht. Maar ik begin er aan te wennen. 

De chauffeurs zijn ook een beetje boefjes; zij hebben van de “reisleider” gehoord waar wij zouden gaan eten en zijn met de taxi er snel naartoe gereden en hebben daar gemeld dat er een groep aankwam en dat zij geregeld hadden dat er gegeten ging worden in “het oude station”. Dat levert natuurlik een gratis maaltijd op. Dat terwijl ze wel geld krijgen van de reisleider om de gaan eten. Zo stop je dat dus mooi in je zak. Reisleider not amused. Wel leuke anecdote; in principe is het avondeten in het hostel inclusief, dus had de reisleider tegen de chauffeurs gezegd dat ze in het hostel konden eten en dus geen eetgeld betaald zou worden. Carlos, een van de twee chauffeurs en een corpulente vijftiger, protesteerde hevig want het eten in het hostel was niks. Hij heeft een zwakke maag en moet daarom voornamelijk vlees eten! Maar goed, Argentinie is mooi, de mense aardig, een tikkeltje corrupt en voor het eten zouden ze zich in Cuba niet hoeven te schamen.

Dinsdag 3 mei, Vertrek Salta naar Iguacu

Om 12 uur de bus in naar Iguacu, zou een reis zijn van 24 uur. Dat viel enigszins mee, wij waren rond half negen in de buurt. De chauffeurs hebben geen kaart en geen Tom Tom, dus we rijden regelmatig even fout. Maar het herstelt zich. Ik rij mee met mijn simpele kaart van Argentinie achterin de ANWB gids. Na koffie in het dorp, we kunnen het hostel nog niet in, een vrije middag en avond. Heerlijk. Wasje weggebracht, mijzelf gekuist en wat op de computer gefreakt.

Woensdag 4 mei, Iguacu

Vandaag staat de waterkrachtcentral van Itapu op het programma. Naar zeggen de grootste waterkracht ter wereld. Maar de Chinezen zullen het wel weer inhalen. Beetje toeristische rondleiding hoewel we extra betaalden voor de uitgebreide tour. Wel overweldigend hoog en groot en je duizelt van de getallen. Anders dan in India werden we niet toegelaten trot het allerbinnenste en konden we de controle kamer alleen achter glas bekijken. Alles in Bazilie. Het duurder een godstijd voordat de emigratie was afgehandel bij de Argentijnse grens maar aan de Braziliaanse grens konden we direct doorrijden. Dus wel een Argentijns exit stempel maar niet eens een Braziliaans entree stempel. Daarna naar de Iguacu watervallen aan de Braziliaanse kant. Onvoorstelbaar groots. Zo groots heb ik het nog nooit gezien! Denderend geweld. Volgens het boekje zijn het wel 175 watervallen maar hoe ze dat tellen zou ik niet weten. Uiteraard hebben we opnieuw een gids. Aardige vrouw die wat vertelt aan het begin wat vervolgens ook in het Engels door de tourleader wordt herhaald. Na een busrit mogen we verder zelfstandig over gebaande paden langs de verschillende uitkijkpunten lopen. Veel mensen voor achter en naast ons. Het is een toeristisch hoogtepunt. De mensen komen er voornamelijk om foto's te (laten) maken met zichzelf op de voorgrond en nog een stukje waterval op de achtergrond. Meer van kijk ik was daar dan kijk wat prachtig. Dat alles neemt niet weg dat ik zeer onder de indruk was van de grootsheid van het water. Onderweg veel plezier gehad van de rondbedelende Quatis, een schatiig klein soort wasbeertje met een lange snuit waarmee ze in de aarde wroeten. Er wordt wel voor gewaarschuwd omdat ze soms agressief kunnen zijn als je aan het eten bent en zij dat willen hebben. Ze kunnen daarbij hondsdolheid verspreiden. Schatjes. Ik heb er genoeg foto's van. Die moet ik er nog opzetten. Tevreden terug naar het hostel.  

https://www.youtube.com/watch?v=EIvBvxWatLs&context=C370e722ADOEgsToPDskIAdFi1c17fqRp8AyHqWRvk

Donderdag 5 mei, Iguacu

Vrijdag 6 mei, Iguacu